ΤΟ ΤΡΟΠΑΡΙΟ ΤΗΣ ΚΑΣΣΙΑΝΗΣ ΨΑΛΛΕΤΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Ένα από τους ωραιότερους ύμνους της Ορθοδοξίας είναι το περίφημο τροπάριο της μοναχής Κασιανής ,το οποίο ψάλλεται σήμερα στις εκκλησίες σε κάθε γωνιά της Ελλάδας.

Η ιστορία ή ο θρύλος λέει ότι ο Αυτοκράτωρ Θεόφιλος, ήθελε την Κασσιανή για γυναίκα του και Αυτοκράτειρα του.
Σε μια συνάντηση που ήταν και άλλες υποψήφιες νύφες, έπρεπε τυπικά να ρωτήσει κάτι ο Θεόφιλος.

Πλησίασε την Κασσιανή που την είχε ξεχωρίσει και της λέει :

"Εκ γυναικός ερρύη τα φαύλα" (εννοώντας την Εύα)"

Η Κασσιανή μένει να παλεύει με την ανάγκη να υπερασπιστεί την γυναικεία της υπόσταση ή να σιωπήσει και να αποδεχτεί στέμμα και έρωτα. Τελικά δείχνοντας υπόδειγμα συμπεριφοράς Χριστιανής παρθένου, κοκκίνισε, όπως λένε οι ιστορικοί, αλλά ούτε τα έχασε, ούτε υπολόγισε ότι θα έχανε το θρόνο, ούτε δέχθηκε να προδώσει την αλήθεια και το φύλο της. Και έδωσε μια απάντηση, "καμπάνα φεμινισμού" και θεολογίας συνάμα, που πάγωσε την ατμόσφαιρα: "Αλλά και δια γυναικός πηγάζει τά κρείττω", (εννοώντας την Παναγία) του είπε υψώνοντας ανάστημα στον άντρα, στον βασιλιά και στην εξουσία που εκπροσωπούσε.

Ο Θεόφιλος από αντίδραση διάλεξε την Θεοδώρα.

Η Κασσιανή έγινε μοναχή και επειδή ήταν πολύ μορφωμένη για την εποχή έγραψε πολλούς ύμνους. Ο πιο μοναδικός όλων ήταν το περίφημο τροπάριο της.

Και πάλι εδώ η ιστορία ή ο θρύλος έχει να μας πει πολλά.
Μετά από χρόνια ο Θεόφιλος, επισκέφτηκε το μοναστήρι με σκοπό να δει την Κασιανή, εκείνη κρύφτηκε, μπήκε στο κελί της και διάβασε μισοτελειωμένο, έναν ύμνο, λέγεται ότι ο Θεόφιλος συμπλήρωσε ένα στίχο που με μπλε γράμματα θα τον διαβάσετε στο περίφημο τροπάριο που ψέλνουν σήμερα στην εκκλησία.

Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις
περιπεσούσα γυνή,
την σην αισθομένη θεότητα,
μυροφόρου αναλαβούσα τάξιν,
οδυρομένη, μύρα σοι προ
του ενταφιασμού κομίζει.
Οίμοι! λέγουσα, ότι νυξ μοι υπάρχει,
οίστρος ακολασίας,
ζοφώδης τε και ασέληνος,
έρως της αμαρτίας.
Δέξαι μου τας πηγάς των δακρύων,
ο νεφέλαις διεξάγων
της θαλάσσης το ύδωρ˙
κάμφθητί μοι προς τους στεναγμούς της καρδίας,
ο κλίνας τους ουρανούς, τη αφάτω σου κενώσει.
Καταφιλήσω τους αχράντους σου πόδας,
αποσμήξω τούτους δε πάλιν,
τοις της κεφαλής μου βοστρύχοις˙

ων εν τω παραδείσω Εύα το δειλινόν, κρότον
τοις ωσίν ηχηθείσα,
τω φόβω εκρύβη.

Αμαρτιών μου τα πλήθη,
και κριμάτων σου αβύσσους,
τις εξιχνιάσει, ψυχοσώστα Σωτήρ μου;
Μη με την σην δούλην παρίδης,
ο αμέτρητον έχων το έλεος.

__________________
http://www.acrobase.gr/showthread.php?t=37166